DE LAATSTE CHRYSANTEN EN EEN MORBIDE GEDICHT - THE LAST MUMS AND A MORBID POEM.

We hebben deze herfst nog niet veel dichte mist gehad en betrekkelijk weinig sombere dagen. November is dit jaar heel afwisselend, regen, wind, zon, mist, zon, grijs, zon, regen, grijs, zon...... Als ik 's morgens met Snarf ga rondspoken, is het nog nauwelijks licht.  De stilte komt je tegemoet, de geur van mos op verrotte boomstronken, paddenstoelen. De vogels zijn stil, soms fladderen wat kleine vogeltjes op uit het blad op de vochtige aarde. In de grauwe atmosfeer herken je ze nauwelijks. Een afgeknapte boom leunt tegen een andere boom en aan een overhangende tak hangt iets te wapperen, een half vergane ekster. 

Dit doet me denken aan een oud gedicht uit 1852 van Piet Paaltjens wat ik las in het boekje "Keur van Scherts en Luim", uit onze Nederlandsche Dichters verzameld door W.J. van Zeggelen,  aan het eind van de 19de eeuw uitgegeven door H.A.M. Roelants te Schiedam. Het is een tragisch maar ook humoristisch gedicht, waar ik altijd erg om moet lachen. 

This autumn we have not had much dense fog and relatively few gloomy days. November is quite varied this year, rain, wind, sun, fog, sun, gray, sun, rain, gray, sun.........When I go out in the morning haunting with Snarf, it is hardly light. The silence is overwhelming, the smell of moss on rotten wood stumps, fungis. The birds are silent, some small birds flutter out of the leaves on the damp earth. In the gray atmosphere you hardly recognize them. A fallen tree is leaning against another tree and an overhanging branch has something fluttering, a decaying magpie. 
This reminds me to an old poem, written in 1852 by Piet Paaltjens. I read it in the booklet "A variety of banter and fancy", poems by Dutch poets collected by W.J. van Zeggelen, issued by H.A.M. Roelants, Schiedam at the end of the 19th century. When I read this poem I always have to laugh, it is tragic but so humorous.

DE ZELFMOORDENAAR

In het diepst van het woud

-'t Was al herfst en erg koud -

Liep een heer in zijn eentje te dwalen.

Och, zijn oog zag zoo dof!

En zijn goed zat zoo slof!

En hij tandknerste, als was hij aan 't malen.

"Ha!" dus riep hij verwoed,

"Ik heb een adder gebroed,

Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!"

En hij sloeg op zijn jas,

En hij trapte in een plas;

't Spattend slik had zijn boordjes bemorst schier.

En meteen zocht zijn blik

Naar een eiketak, dik

Genoeg om zijn lichaam te torschen.

Daarna haalde hij een strop

Uit zijn zak, hing zich op,

En toen kon hij zich niet meer bemorsen.

Het werd stil in het woud

En wel tienmaal zoo koud,

Want de wintertijd kwam. En intusschen

Hing maar steeds aan zijn tak,

Op zijn doode gemak,

Die mijnheer, tot verbazing der musschen.

En de winter vlood heen,

Want de lente verscheen,

Om opnieuw voor den zomer te wijken.

Toen dan zwierf - 't was erg warm-

Er een paar arm in arm

Door het woud. Maar wat stond dat te kijken.

Want, terwijl het, zoo zacht

Koozend, voortliep en dacht :

Hier onder deez'eik is 't goed vrijen,

Kwam een laars van den man,

Die daar boven hing, van

Zijn reeds langverteerd linkerbeen glijen.

"Al mijn leven! van waar

Komt die laars!"riep het paar,

En werktuigelijk keek het naar boven.

En daar zag het met schrik

Dien mijnheer, eens zoo dik

En nu tot een geraamte afgekloven.

Op zijn grijnzenden kop

Stond zijn hoed nog rechtop,

Maar de rand was er af. Al zijn linnen

was gerafeld en grauw

Door een gat in zijn mouw

Blikten mieren en wurmen en spinnen.

Zijn horloge stond stil,

En een glas van zijn bril

Was kapot en het ander beslagen.

Op den rand van een zak

Van zijn vest zat een slak,

Een erg slijmrige slak, stil te knagen.

In een wip was de lust 

Om te vrijen gebluscht

Bij het paar. Zelfs geen woord dorst het te spreken,

't Zag van schrik zo spierwit

Als een laken, wen dit

Reeds een dag op het gras ligt te bleeken.

                                     -Piet Paaltjens-

I could not find an official translation of above poem, so I tried to translate it myself :

THE SUICIDE

In the depths of the forest
It was already autumn and very cold
Walked a gentleman on his own to wander.
Oh, his eyes looked so dull!
And his clothes were so weird.
He gritted his teeth, as if he was grinding.

Ha, so he called frantically
I have a brood of vipers,
No, worse, a dragon on my chest here,
And he hit on his coat,
and he stepped in a puddle,
the splashing mud made his cuffs dirty.

And immediately searched his gaze
For a branch of an oak, thick enough
to carry his body.
Then he pulled a rope from his pocket,
Hung himself.
And then he could not longer bedabble.

It became quiet in the forest,
And ten times as cold,
Because winter came. 
And meanwhile still hung on his branch,
Dead at ease,
That gentleman, to the amazement of sparrows.

And winter passed,
for spring appeared,
to depart for summer again,
Then wandered over - it was very hot -
A love couple arm in arm through the forest.
But how they were puzzled.

Because, while they went forth, so sweet in love,

And thought:

Below this oak it is good to make love.

Came a boot down of the man hanging there,

Slipping of his long digested left leg.

"All my life! from where does that boot come",

cried the love couple.

And mechanically they looked up,

And there they saw with terror

That gentleman, once so thick,

And now gnawed to a skelton.

On his grinning head,

Was still upright his hat.

But the edge had gone. All his linen

was frayed and drab.

Through a hole in his sleeve

gazed ants and worms and spiders.

His watch had stopped,

And a glass of his spectacles

was broken and the other was fogged.

On the edge of a pocket

of his vest was a snail,

A very slimy snail, gnawing quietly.

In a flash the lust to make love was extinguished by the couple.

They even dared to speak a word.

They looked as white as a sheet,

Already a whole day on the grass to bleach.

Snarf haalt me uit mijn overpeinzingen door tegen mijn scheenbeen te schoppen.  Hij wil hiermee zeggen:
"Kom op, aan het werk, laat die bal nog eens vliegen, ik haal hem wel weer op".  We lopen en rennen langs de rand van de bosjes en staan dan weer even stil bij het water........Het is zo mooi, maar dat vind ik elke dag weer. Het is inmiddels lichter geworden.

Snarf takes me out of my musings by kicking against my shins. He wants to say:
"Come on, back to work, let that ball fly again, I'll catch and bring it back". We walk and run along the border of the bushes and have a break at the edge of the water..........So beautiful, but that is what I think every day.  In the meantime it is getting lighter. 

En over de Rottemeren komt de zon op, het wordt weer een mooie herfstdag.

And across the lakes of the Rotte, the sun is rising, it will be another beautiful autumn day.

Het is overigens wel een koude dag, dus pluk ik alle chrysanten die nog mooi zijn in de tuin om er binnen nog even van te genieten.

It is a cold day, so I gather all the flowering chrysanthemums in the garden to enjoy them in the house.

Ik maak geen ingewikkelde bloemstukken, maar zet alles doorelkaar in kannen en koffiepotten en neem er dan zelf ook een beker koffie bij.

I don't make complicated flower arrangements, but put everything together in pitchers and coffee pots. 
And then I make myself a mug of coffee.