DIERENVERDRIET

Prinsjesdag doet me aan die derde dinsdag in september enkele jaren geleden denken.

Op een mooie zondagavond in juli kwam onze 15 jaar oude rode kater Reinaard niet eten. Vreemd, dat gebeurde zelden, maar misschien lag hij ergens in de tuin nog lekker in het avondzonnetje te slapen. De volgende ochtend nog steeds geen Reinaard, dat was toch wel heel vreemd. Ik de tuin rond en maar roepen: "Reinaaaaard, Reinaaaaard.....", geen reactie. 's Middags en 's avonds weer tuin en omgeving afgezocht, luidkeels zijn naam roepend. Maar Reinaard was spoorloos verdwenen.

Dinsdagochtend eerst op stap met Snarf, de border collie. Toen we weer thuis waren gekomen, commandeerde  ik balorig maar dringend  mijn harige vriend: "Snarf zoek Reinaard".  Hij keek me aan en ging de tuin in, ik liep nog even naar de kas zoals elke ochtend na de wandeling. Enkele ogenblikken later kwam Snarf opgewonden naar me toe in de kas, hij maakte me duidelijk dat ik met hem mee moest komen. Ik ging mee, we liepen terug. Bij de serretrap stopte hij abrupt, stak zijn neus onder het grove blad van de Hosta sieboldiana 'Elegance' en keek me aan.  Ik keek ook onder de Hosta, en ja, daar lag Reinaard......dood!

De dagen er voor was ik minstens tien keer hier langs gelopen en Snarf trouwens ook, maar de kat lag onder de grote bladeren verborgen. Hij zag er nog goed uit, had niet gevochten, maar was gewoon overleden, waaraan of waarom weten we niet.  Wat ik wel weet, is dat Reinaard op de dag van zijn verdwijning 's morgens op het bordes van de serretrap heerlijk in de warme zon lag. Dat deed hij wel vaker, als het heet was bleef hij lekker bakken in de zon en als het goot van de regen, bleef hij ook gewoon buiten zitten totdat we hem letterlijk als een verzopen kat binnen lieten. Wellicht is hij bevangen door de hitten en zocht verkoeling onder de Hosta, wat hij niet heeft overleefd, we zullen het nooit weten.

Snarf heb ik toen even binnen gedaan en Reinaard begraven op een rustige plek achter in de tuin. Merkwaardig is dat het leek alsof Snarf het begreep. Reinaard was toch een vriend, in elk geval een huisgenoot van hem. De kat bracht de nacht altijd buiten door en als hij 's morgens binnenkwam begroetten hond en kat elkaar door even met elkaar te neuzen.

Bijna twee maanden later, hadden we weer zo'n voorval.  Onze Mollie, tweelingzus van Reinaard, kwam 's morgens om half 8 niet binnen. Mollie bracht de nacht altijd binnenshuis door. F, mijn man liet ze dan 's morgens vroeg buiten en ik liet haar een uurtje later weer binnen.  Maar op een dag zat ze niet op de veranda, en dat was echt uitzonderlijk want Mollie was er altijd!  Ik riep : "Mollieeeee, maar geen Mollie te horen of te zien. Nu wist ik dus wel wie ik in moest schakelen : Snarf!
Ik keek hem aan en zei "zoek Mollie".  Hij begreep het direct en ging aan de slag. Met zijn neus eerst in de lucht en daarna langs de grond ging hij richting voortuin, dook daar onder de hortensia's waar hij lang rondsnuffelde en er weer onder vandaan kwam. Daarna begon hij weer van voor af aan, terug naar de veranda, over het pad naar de voorkant en weer onder de hortensia's. Ik kroop ondertussen ook maar tussen en onder de grote groep hortensia's, maar geen Mollie te vinden. We hebben de hele tuin afgekamd en langs de kant van de vaart gespeurd maar zonder resultaat.  Toen hebben we het maar even opgegeven en tot de orde van de dag overgegaan.

Met lunchtijd nog eens samen gezocht, weer eindigde zijn speurtocht onder de hortensia's.
Het was de derde dinsdag van september, Prinsjesdag, en Snarf en ik posteerden ons voor de televisie, om de gouden koets met de Koninklijke familie en de hele entourage, o.a. de extravagante hoeden te bewonderen en de troonrede aan te horen. Snarf lag er verslagen bij, alsof hij begreep dat er iets met Mollie aan de hand was.

Toen 's avonds F. thuiskwam en ik vertelde dat Mollie er niet was, gingen we nog maar eens rond. Snarf weer direct naar de hortensia's in de voortuin. Plotseling hoor ik hem janken en piepen, hij stond op de vlonder bij de vaart tegenover de hortensia's. Snel er naar toe, en ja, daar lag Mollie half onder de vlonder, ze was verdronken.  Hoogstwaarschijnlijk is ze 's morgens op de waterlelies in de vaart gesprongen waar dikwijls kikkers op zitten en is ze niet meer uit het water kunnen komen door de hoge beschoeiing op die plek langs de vaart.  Een afschuwelijk einde voor Mollie.  F. heeft Mollie naast Reinaard begraven en we waren allemaal heel verdrietig, niet alleen omdat ze er niet meer was maar nog meer om het feit hoe ze aan haar einde was gekomen.

Met dit verhaal wil ik nog maar eens zeggen, hoe slim, intelligent en trouw Snarf, en border collies in het algemeen, zijn.