Om maar met de deur in huis te vallen: Ik ben niet in de stemming om te bloggen.
Afgelopen week was zwaar. Maandagochtend at Snarf nog een restje van zijn eten wat hij zondagavond had laten staan. Maandagavond at hij niet, vreemd, maar het kwam wel eens meer voor. Dinsdagmorgen gewandeld, niet te lang maar hij wilde wel, als altijd. Ik probeerde hem al enige tijd wat rustiger aan te laten doen, want hij had verschillende ouderdomskwaaltjes, zijn achterhand was zwak, zijn nieren net aan, hij was doof en zijn zicht verslechterde. Weer thuis, at hij de hele dag niet, maar dronk gelukkig wel en liep zoals gewoonlijk de hele dag achter me aan met speelgoed, 's middags gingen we ook samen nog op bezoek bij mijn moeder. Woensdagochtend was hij sloom, dus direct de dierenarts gebeld voor een afspraak. Urine getest, bloed afgenomen en meerdere röntgenfoto's gemaakt. Toen kwam de vreselijke aap uit de mouw. In zijn longen zaten twee tumoren, waarvan één van wel 4 cm groot en uitzaaiingen. Dit was echt het allerlaatste waar ik aan gedacht had, hij gedroeg zich nooit ziek. De laatste week merkte ik wel dat hij af en toe hoestte alsof er een haar in zijn keel zat, maar ook dat slechts een enkele keer per dag. Dit had er echter wel al mee te maken.
Aangezien ik zelf tegen levensverlengende medicaties ben in bepaalde gevallen, hoefde ik het gelukkig niet aan de arts te vragen, zij zei zelf gelijk dat euthanasie in dit geval het beste voor het dier was om lijden te voorkomen. Ik was verblind door verdriet maar we maakten een afspraak voor de volgende middag in Snarf's eigen huis. 25 februari om 16.15 uur is hij rustig ingeslapen in het bijzijn van F, dochter M en ik. Wij hebben hem in de tuin begraven en zullen hem verschrikkelijk missen......
To fall to the point: I'm not in the mood for blogging.
Last week was tough. Mondaymorning Snarf ate the rest of his Sunday night dinner. Monday evening he did not eat, strange, but it happened sometimes. Tuesday morning we had our walk, not too long but he was eager to go, as always. I was already trying to do him quieter for some time, because he had various old age ailments, his backhand was weak, kidneys weak, he was deaf and had a worse eyesight. Home again he did not eat, but fortunately he drank and was following me all day with his toys, we even visited together my mother in the afternoon. Wednesday morning he was slow so I called immediately the veterinary for an appointment. Urine tested, blood taken and several X-rays were made. Then the horrible monkey came out of the bag. Two tumors were in his lungs, of which one of 4 cm. and metastasis. This was the very last thing I had thought of, he never behaved ill. The last week I had noticed that he coughed as if there was a hair in his throat, but that only a few times. However, this was already a sign.
As I'm against life-prolonging medications in certain cases, it was fortunately not necessary to ask the vet, she immediately said herself that in this case euthanasia was the best for the animal in order to avoid suffering. I was blinded by grief but we made an appointment for the next afternoon at Snarf's own home. February 25th at 16.15 hours he has quietly fallen asleep in the company of F., daughter M. and myself. We buried him in the garden and will miss him terribly......
Voor de laatste keer Snarf, een keuze uit de honderden foto's genomen tijdens zijn leven.
Snarf for the last time, a choice taken from the hundreds of photos taken during his lifetime.
Op Vlieland
Op tafels
To the wedding of daughter C.
With Willemien.
In the snow.
Keeping an eye on the family at Vlieland.
Sigh.......on a table again.
With the grandsons.
On his 6th birthday.
Toys
With the bronze hare.
Fownhope, Herefordshire
In the church of Hoarwithy.
In Switzerland.
Nice and warm.
Drenthe
At Castle Howard, Yorkshire.
Scarborough.
In the garden of Athelhampton.
Dartmoor
Heeze
Strabrechter Heide
Texel
Vorige week - Last week
Ik vraag me af of mijn blog zonder Snarf nog wel de moeite waard is, ik zie wel.
I wonder if I can continue my blog without Snarf, I shall see.
