OP EEN VROEGE LENTE-OCHTEND "BIJ DE LES BLIJVEN"

Wef, wef, wef!!!, hoor ik nog half in slaap van beneden komen, slaperig kijk ik op de wekker, het is nog maar 6.15 uur. Verstoord gil ik naar beneden: "Snarf ga slapen het is nog veel te vroeg".  Vijf minuten later herhaalt dit zich en dan weer en weer.  Intussen ben ik klaar wakker, dat schiet niet op, buiten ziet het er lekker fris uit na de regen van gisteren, dus vooruit maar.

Om 7.00 uur zijn we bij het moeras, de geur van de balsumpopulieren komt me tegemoet, ik snuif nog eens diep, heerlijk! 

Ja, ja, dit is wel eens anders geweest. Toen ik in het begin van  mijn border collie avontuur, jaren geleden 's morgens deze geur rook, wist ik aanvankelijk niet waar de geur vandaan kwam en hield ik automatisch mijn adem in:  "Wat is dat, het lijkt wel zonnebrandolie".  Ik kreeg gelijk visioenen van glimmende vaak lichtelijk corpulente menselijke lichamen, zij aan zij, op tropische stranden. Díe balsemgeur doet volgens mij de heerlijke frisse zeewind totaal teniet. Maar déze, in het open veld, over het water aangewaaide bomengeur is iets heel anders........en, mensen zijn in geen velden of wegen te zien.

We gaan aan het werk, dat houdt in, Snarf loopt op zijn 12 uur positie, ik gooi de bal links, rechts, voor- of achteruit.  Ondertussen kijk ik om me heen; soms vergeet ik te gooien of instructies te geven, als dit te lang duurt, komt hij even razendsnel terug om me een trap tegen mijn scheenbeen te geven : "Blijf bij de les".

Rechts van me zie ik op een mini-eilandje een zwaan op haar nest.  Ze zit er al een dag of tien te broeden. De toekomstige vader zwemt alert rond. Een paar ganzen strijken neer in het water, hij komt met gezwinde spoed aangezwommen, zet alle zeilen bij en laat een spoor achter, als van een speedboot. Hij beschermt vrouw en eieren goed, de ganzen gaan. 

Links van me kijk ik over de weilanden waar kivieten, maar vooral grutto's zich uitbundig laten horen. Turend over het steeds groener wordende gras, denk ik aan hazen, heb ze dit voorjaar nog nauwelijks gezien. Zie in de verte iets boven het gras uitsteken, het zullen wel eenden zijn, maar nee, het zijn oren en dan een kop, een haas komt te voorschijn en verdwijnt weer met lange sprongen.  Verlangend kijk ik uit naar komende tijd, dat we weer dansende hazen zien, zo mooi.......

Spring madness

Het doet me ook denken aan vorig jaar mei.  Op een van mijn ochtendwandelingen met Snarf sprong ik over een greppel, ik schrok me een hoedje, uit het lange gras, vlak voor m'n voeten schoot een haas weg en.......hij liep, ook van schrik, recht op Snarf af.  Maar Snarf is een border collie, zijn ogen waren stijf gevestigd op mij en de bal : "Hé, een haas, daar heb ik echt geen tijd voor".  De haas sloeg pal voor hem linksaf en verdween weer in het lange gras. 

Een stuk verder laat Snarf zijn bal abrupt liggen, hij ziet iets anders spannends.

Rommel, achtergelaten plastic bekertjes enz., en fijn voor Snarf, ook een lege plastic fles.  Ongelofelijk dat de mensen alles maar neergooien en achterlaten.  Snarf heeft een neus voor plastic flessen, die kraken zo lekker.

Van een nabij paaltje vliegt plotseling een grote buizerd op.
Op onze terugweg langs het water horen we hoog in de bomen een merel fluiten, tussen de kakofonie van andere vogelgeluiden die ik niet direct herken.  Alleen de kleine karekiet, die ken ik wel daar tussen het riet.

 

Mijn "Schaduw" in mijn schaduw.