SNARF'S GRENZEN

Waar houden Snarf, de hyperactieve border collie en ik, zijn eveneens actieve, maar niet hyper, bazin zich zoal mee bezig: ballen, ballen, ballen, ballen en nog eens ballen, tot de grens van mijn lichamelijke energie of, maar dit zal niet zo snel gebeuren, zijn hondenenergie overschreden wordt en een van ons dood neervalt.  Dat is gelukkig tot op heden nog niet gebeurd en willen we ook niet laten gebeuren.

Snarf kwam als pup van 9 weken bij ons wonen, een hele overgang uit het warme nest van nog 8 broertjes en zusjes, krioelend in de met een dikke laag stro bedekte karnton in het boenhok van een monumentale boerderij. Om de ton met hondjes waren regelmatig kindertjes te vinden uit de grote kinderschare van de familie en natuurlijk moederhond die het maar wat druk had met de zorg voor de pups en daarnaast een baan als koeiendrijver.  Toch was Snarf ondanks alle goede zorgen, slecht gesocialiseerd. Bang voor elk vreemd geluid, bang voor de weg, bang voor auto's, bang voor fietsers, bang voor vreemde mensen en zelfs bang voor het geluid van een vegende bezem of de grasmaaier in de tuin.
We gingen met hem naar puppycursus en vervolgens naar gehoorzaamheidscursussen, waar hij altijd de beste leerling was.

De geestelijke volwassenheid laat, vooral bij border collies, soms lang op zich wachten. Het komt voor dat ze al 3 jaar oud zijn voordat ze de niet toelaatbare, ondeugende streken afgeleerd hebben. En telkens verzinnen ze weer iets nieuws. Bij ons kan veel, hij mag op de bank springen, tegen ons op springen, hij heeft een grote tuin ter beschikking met een zelfgemaakte renbaan rond mijn medaillon van rozen en buxushaagjes. Maar er zijn grenzen! Hij mag niet in de borders, 1 waarschuwing hiervoor was genoeg. Hij mag geen katten pesten. Doet hij dus ook niet, want onze poezen zijn niet bang voor hem en laten zich niet in een hoekje drijven, met als gevolg dat ze zijn beste vriendjes zijn geworden. Angst voor auto's, fietsers en hardlopers, werd spoedig omgezet in het najagen en tegenhouden van alles wat beweegt. Een lastig euvel wat in de kiem gesmoord diende te worden en wat ook goed gelukt is, maar het heeft wel enige training en consequentheid van de bazin gevergd en dat was weer grenzeloos moeilijk, maar we hebben onze grenzen hiermee wel verlegd.
Dat betekent: we kunnen nu overal met hem naar toe zonder problemen, zelfs letterlijk over de grens.

Een cursus schapendrijven, dat leek me wel wat voor Snarf, maar: "Nee, dit vind ik niet leuk, stomme beesten, als ik ze thuis bij de buren in de wei zie lopen en ik blaf, dan krijg ik op mijn kop en nu moet ik ze plotseling leuk vinden en er belangstelling voor hebben, kom op nou, daar begin ik niet aan".
We gaan ook nog een keer met hem naar een schapendrijf-wedstrijd als toeschouwers. Mensen en border collies langs de lijn kijken belangstellend naar de verrichtingen van de handlers met hun honden en de schapen.  Alle ogen zijn gericht op het veld, behalve Snarf's.........Hij zit met zijn rug naar de schapen en kijkt vol verwachting naar het publiek, "heeft er niet iemand een bal bij zich, kom op, gooi eens wat, dooie boel hier met al die schapen en honden, niks te beleven, eigenlijk wil ik naar huis....".

Border collies moeten bezig gehouden worden anders gaan ze bijv. het bankstel vanbinnen bekijken, dus, laten we maar eens een cursus behendigheid proberen.  Lijkt mij verschrikkelijk leuk, maar of Snarf dat ook vindt...... Er wordt getraind met behulp van een tennisbal die vooruit gegooid wordt door de band of over een hindernis. Dat gaat gelijk al fout. Snarf denkt als ik langs de hindernis ren of onder de band door, heb ik de bal veel sneller. De tunnel en de slurf vindt hij wel spannend en neemt hij wel 3 keer achter elkaar.  Ook de wip en de muur neemt hij voorzichtig en met veel gevoel voor evenwicht.  Als hij al de hindernissen kent en onder de knie heeft, is voor hem de lol er af en wil hij alleen maar weg. Andere hondensportbeoefenaars klagen dat Snarf hun hond fixeert oftewel aanstaart, zodat deze honden zich ongemakkelijk voelen en lastig worden.
Dan komt het examen en bemoeit niemand zich meer met ons. Ik ben behoorlijk nerveus want het kan bijna niet anders dan een genante vertoning worden.  Maar Snarf is slim. We zijn aan de beurt en gaan er voor. Razendsnel en foutloos neemt hij een parcours van 14 verschillende hindernissen.  Ik voel me ronduit euforisch!  Geen hond die hem verbetert en ja, ik denk wij gaan hier lekker mee door.  Snarf denkt hier echter anders over.  Hij heeft zijn grens getrokken, bij de volgende training gedraagt hij zich weer dwars en zodra hij los is van de lijn sprint hij naar het hek, springt er over heen en gaat bij de auto zitten.  Als we thuiskomen, springt hij uit de auto, rent naar de composthoop, pakt een grote plastic bloempot en jongleert er mee door de tuin en hij heeft me daar een plezier.......

Dit is dus het einde van de sportcarriere van Snarf.  Hij wil maar 1 ding: elke ochtend, zodra het licht wordt, minstens anderhalf uur struinen door de bosjes, langs het water en over weilanden, waar de bal als schaap fungeert. Hij loopt keurig met een grote boog op de twaalf uur positie, ik gooi zijn bal links, rechts of vooruit en hij brengt hem razendsnel weer terug bij mij en rent direct weer door totdat hij weer precies tegenover me staat. Ik kan hem alle kanten op sturen of bijv. drie stappen dichterbij laten komen of laten liggen op 100 meter afstand.  Dikwijls stoppen voorbijgangers om te kijken, de meeste mensen vinden het mooi om te zien, de samenwerking van hond en baas. Ik krijg ook soms complimenten of opmerkingen, zoals: "Wat een leuke hond of wat een prachtig gezicht, maar....ik zou hem niet willen hebben".  Tja, hij weet niet van ophouden, hij kent zogenaamd geen grenzen.

Op onze dagelijkse tochten komen we langs vele hoogtepunten, bankjes of vuilnisbakken waar je achter weg kunt kruipen, 4 dikke bomen waar we altijd boompje verwisselen, bij oververhitting even onderdompelen in een moddersloot en daarna lekker zwemmen in het meer om weer een beetje schoon te worden.  Verstoppertje is ook leuk, in het lange gras valt het soms niet mee om de bal terug te vinden, maar Snarf is inmiddels een meester in het zoeken.

Thuisgekomen, moet ik eerst even bijkomen met een kop koffie en de krant en Snarf neemt altijd de stoel tegenover mij, van waaruit hij net zo lang naar me staart tot ik weer opsta, dan staat hij onmiddellijk naast me en kijkt me vol verwachting aan:  "wat staat er verder op het programma vandaag?" Wat ik ook doe, hij is er bij.  Binnen springt hij op de stofzuiger en buiten in de tuin gooit hij zijn speelgoed in mijn emmer of mand. Als ik echter aan mijn bureau werk, ligt hij achter me op een comfortabel tweezitsbankje. Er wordt ook dagelijks een potje gevoetbald en komt er bezoek dan wil hij in hun tas kijken, plastic draagtasjes betekenen voor hem cadeautjes, dus die rukt hij uit ieders handen.  Alle soorten piepattributen zijn welkom.  Hij kent meer dan 30 verschillende hondenspeelgoedjes van naam en maakt er 1 grote gooi- en smijtfilm van.  Het is een echt feestbeest waarvan ik heel veel hou, GRENZELOOS.........!